Schurft, vertraging en natuurschoon

Tijd voor een nieuw verhaal, deze keer vanuit Paraguay.

16/12 Na een ontzettend mooi, maar tegelijkertijd ook vermoeiend weekend, was het weer kleuters achter het behang plakken op maandag. Ik was inmiddels op het punt beland dat ik een hekel begon te krijgen aan een aantal kinderen en dan vooral aan een klein wichtje, Victoria. Zij is het dochtertje van één van de juffen en werkelijk het meest schijnheilige kind dat ik ooit heb gezien. Het ergste is nog, dat niemand van de volwassenen haar op haar plek durfde te zette. Ze doen gewoon net alsof ze het niet zien, waarschijnlijk om verdere confrontaties met deze terror-tante te vermijden.

17/12 Bij het opstaan had ik al lichtelijk wat jeuk aan mijn neus en mijn voorhoofd voelde aan als schuurpapier. In het weekend was ik flink verkleurd tijdens de wandeling door het park, maar hierbij was de kleur ietwat doorgeschoten naar de rode kant. Inmiddels was het redelijk bruin opgedroogd, maar zag het ernaar uit dat ik zou gaan vervellen...

En inderdaad, in de loop van de dag kon ik de vellen er zo vanaf trekken. Tijdens de busrit van het werk naar het hostel werd ik al verschillende keren vreemd bekeken en toen ik later zelf in de spiegel keek, snapte ik waarom. Mijn hoofd was één grote mengeling van spierwitte en donkerbruine schurftvlekken, geen gezicht dus. Daarna begon ook nog een deel van mijn schouder, hals en de binnenkant van mijn armen af te bladderen. Flink insmeren is dan het devies, maar niets hielp echt.

Die dag regende het in de middag een hele tijd flink, natuurlijk nét op het moment dat ik buiten liep voor een boodschap. Vlug eventjes schuilen onder een luifeltje en daarna terug zwemmen door de ondergelopen straten. Onderweg kwam ik heel toevallig Robert tegen, de Duitse jongen die ik had leren kennen op school in Buenos Aires. Ik wist dat hij richting mij zou komen, maar had hem nog niet verwacht en het was heel erg leuk om hem te treffen op straat. Samen zijn we naar het hostel gewandeld, inmiddels doorweekt. ’s Avonds meteen een biertje gedronken op ons wederzien.

18/12 Na het werk heb ik ’s avonds samen met Katrin, een Duits meisje dat ik heb leren kennen tijdens een bijeenkomst op school, twee van haar vriendinnen, Robert en Janna wat gedronken op een gezellig terrasje in de stad. Mogen jullie raden wat voor een soort drankje ik dronk...

19/12 Omdat ze op vrijdag alleen ’s middag activiteiten waren en ik die middag had ingepland om mijn tas te pakken, was het alweer de laatste dagje bij mijn kleine vriendjes. Een beetje gek gedaan met ze, wat foto’s gemaakt, voor de laatste keer samen eten en daarna afscheid nemen van die donderstenen en hun leraressen. Enerzijds jammer dat de vier weken in Córdoba er alweer opzitten, anderzijds leuk omdat ik ook erg uitzag naar de tijd die mij nog restte om Argentinië verder te verkennen.

20/12 Lekker uitgeslapen en rustig aan al m’n spullen weer bij elkaar gezocht in de puinhoop op onze kamer. Daarna heb ik een buskaartje gekocht richting Paraná, want dat zou de volgende bestemming worden. Het plan was namelijk om richting Puerto Iguazú te gaan, maar een busrit van ongeveer vierentwintig uur, vond ik persoonlijk toch wel iets aan de lange kant en daarom besloot ik om minstens één, maar misschien zelfs meerdere tussenstops te maken.

’s Avonds heb ik samen met de andere hostelgasten en personeel heerlijk gegeten, bij wijze van afscheid en alvast om het nieuwe jaar in te luiden. Barbecueën dat kunnen ze hier wel! Het was erg gezellig en pas laat gingen de oogjes toe.

21/12 De dag van mijn vertrek uit het hostel waar ik vier weken heb gewoond, toch gek. Mijn tas stond klaar en na het ontbijt nam ik afscheid van iedereen die aanwezig was. Leuke mensen, dat zonder meer!

De reis richting Paraná verliep voorspoedig en aan het begin van de avond arriveerde ik in mijn nieuwe hostel. Daar maakte ik al snel kennis met Pablo, een jongen uit Ecuador die daar werkt. Een ontzettend amicale kerel, die geen woord Engels spreekt. Dat was dus weer een goede oefening voor mijn Spaans! Toen ik hem vroeg waar de dichtstbijzijnde supermarkt was, vroeg hij wat ik wilde gaan kopen. Uhhh, wat dacht je van avondeten? Aangezien ik op dat moment alleen in het hostel was, vroeg hij me of niet met hem een hamburgertje wilde eten. Prima service, dus. Hij maakte twee bordjes klaar en samen hebben we zitten babbelen over koetjes en kalfjes. Ondertussen kwam er een grote groep Argentijnse meiden binnengedruppeld. Die vroegen me later, heel schattig, of Pablo en ik vriend en vriendin waren. Dat zou een mooi gezicht zijn geweest, want de beste jongen reikt amper tot mijn schouder.

Die avond heb ik wat zitten speuren op het internet naar een slaapplek voor mijn nieuwe bestemming: Corrientes. Dat ligt weer een stukje noordelijker. Het viel echter niet mee om een betaalbaar hostel te vinden en ik heb toen besloten om vanuit Paraná maar meteen door te reizen naar Puerto Iguazú.

22/12 ’s Ochtends besloot ik om naar het station te gaan en daar een ticket te kopen van Corrientes naar Puerto Iguazú, aangezien ik het kaartje van Paraná naar Corrientes al had gekocht toen ik de dag ervoor in het station aankwam. Pablo was ook al wakker en vroeg of hij me kon helpen, echt heel erg attent. We zijn toen samen naar de busterminal gewandeld. Het was een korte wandeling, maar door de hitte, was ik al snel doorweekt. Daarna vroeg ik Pablo waar er een grote supermarkt was om het een en ander in te slaan. Aangezien het zondag was, waren veel winkels gesloten, dus stelde Pablo voor om samen een taxi te nemen naar een grote supermarkt aan de rand van de stad. Nou ja, supermarkt... Een gigantische keten met werkelijk van alles te koop, kleren, speelgoed, elektronica en ook waar we eigenlijk voor kwamen, eten! Bij elk soort groenten wilde ie weten hoe wij dat in Nederland noemen, erg grappig, want hij wilde natuurlijk ook alles perfect Nederlands uitspreken.

Pablo vertelde dat hij die middag met z’n vriendin May ging zwemmen en vroeg of ik met hen mee wilde. Dat aanbod heb ik met beide handen aangegrepen, want het was zó heet. Al snel zaten we met z’n drieën in de auto en nog sneller lag ik in het verkoelende water. Ook May spreekt amper Engels, dus de conversaties gingen allemaal in het Spaans. Ze waren beide heel erg geduldig en namen de tijd om me dingen uit te leggen wanneer ik het niet snapte of wanneer ik er niet uitkwam met m’n gebrekkige Spaans. Echt heel erg lief, want het is best lastig en vermoeiend om zo te moeten communiceren.

Na een paar uurtjes lamballen bij het zwembad zijn we weer in de auto (temperatuur: 37 graden) gesprongen en hebben ze me met trots de stad laten zien. We hebben een stukje langs de rivier en strandjes gecruised en ook hebben we een aantal parken bezocht.
Eenmaal terug in het hostel nam ik afscheid van May. Pablo en ik bleven alleen achter. Ik heb spaghetti gekookt voor ons beide en Pablo toverde nog even een berg vlees tevoorschijn die we erbij hebben gegeten. Ik kwam erachter dat hij slechts zeventien jaar oud is... Dat verbaasde me lichtelijk, want waar jongens vaak lang kinds blijven, leek hij veel volwassener dan de meeste van zijn leeftijdsgenoten. Hij vroeg me constant of ik honger of dorst had, of ik het niet te heet had, of hij me nog ergens bij kon helpen, kortom: erg zorgzaam!

23/12 Omdat ik maar twee nachtjes in Paraná zou blijven, was het alweer tijd om mijn tas in te pakken. Nadat ik dit had gedaan, heb ik nog een rondje gelopen door de stad en een aantal toeristische kiekjes geschoten.

Om 15u30 zou mijn bus richting Corrientes vertrekken. Zou ja... Pablo had me de dag ervoor verteld dat het zijn missie was om mij op de bus te zetten, dus hij vergezelde me nogmaals richting het station. Hierbij gedroeg hij zich weer als een echte gentlemen door mijn zware backpack te dragen en de deur voor me open te houden wanneer nodig. Langzamerhand werd het 15u30, maar in geen velden of wegen was mijn bus te bekennen. Pablo ging op een gegeven moment vragen, waar ie toch bleef, want het was inmiddels bijna vier uur. Hij kwam terug met slecht nieuws, de verwachting was dat de bus pas rond vijf uur zou arriveren. Zoals gezegd had ik een kaartje Paraná naar Corrientes en een kaartje van Corrientes naar Puerto Iguazú. De overstaptijd bedroeg echter maar anderhalf uur, zodat ik mijn aansluiting dus naar alle waarschijnlijkheid zou missen. Pablo sprong meteen weer op en ging vragen of ze mijn ticket om konden zetten, ik kan er nog steeds niet over uit hoe lief die jongen was... Het duurde een hele tijd, maar hij kwam terug met nieuwe tickets. De enige mogelijkheid was te wachten op de bus richting Corrientes. Daar zou ik dan de hele nacht moeten wachten op de bus naar Posadas, waar ik weer over zou moeten stappen richting Puerto Iguazú. Volgen jullie het nog? Het kwam er in het kort op neer dat ik mijn plannetje was mislukt. Ik zou nu niet om 10u ’s ochtends aankomen in Puerto Iguazú, maar pas rond 9u ’s ochtends vertrekken richting Posadas. Verwachtte aankomsttijd in Puerto Iguazú: 19u30 ’s avonds... Een hele dag verspild dus. Hier baalde ik flink van en dat was waarschijnlijk van m’n gezicht af te lezen, want Pablo vroeg me mee te komen. Hij trakteerde me op een ijsje en kocht een drankje voor me, om het verdriet wat te verzachten, zei hij met een knipoog. Het duurde nog een hele tijd voordat de bus eindelijk op kwam dagen in Paraná en al die tijd heeft Pablo me gezelschap gehouden.

Na wat een eeuwigheid leek, was ik dan eindelijk onderweg. Ik had Pablo gedag gezegd en wel honderd keer bedankt, want volgens mij had ik zelf behoorlijk wat moeite gehad om mijn tickets om te zetten. Met een filmpje om de tijd te doden, reden we nacht in.

24/12 Rond drie uur ’s nachts werd ik gedropt op het station in Corrientes. Daar moest ik tot negen uur ’s ochtends wachten op mijn volgende bus. Ik was gaar, hongerig en verveeld. Je zou denken dat het uitgestorven is op dat uur van de nacht op een stationnetje, maar niets is minder waar hier in Argentinië. Complete gezinnen, inclusief hele kleine kinderen, zaten eveneens te wachten. Uit verveling heb ik mijn nagels geknipt en gelakt, wat zorgde voor nogal wat scheve gezichten.

Na wat te hebben gegeten, sprong ik in de volgende bus, die warempel wel op tijd was. Voor de rest verliep de reis voorspoedig. De aansluiting in Posadas haalde ik met gemak en vanaf daar was het nog ruim vijf uur naar Puerto Iguazú. Ik was inmiddels al het besef van tijd kwijtgeraakt, omdat ik steeds in slaap sukkelde. Het laatste stuk van de busrit was echter zo mooi, dat ik met m’n neus tegen het raampje naar buiten heb zitten staren. Heuvelachtig en heel veel verschillende soorten bomen bepaalde het landschap. Ik vroeg me op een gegeven moment wel af waar de bus me in vredesnaam ging afleveren, want we reden over zandweggetjes en door kleine, armoedige dorpjes.

Eindelijk was daar dan de eindbestemming: Puerto Iguazú een klein stadje maar met veel natuurschoon in de vorm van watervallen. Het hostel dat ik had geboekt, bevond zich pal tegenover het hostel, dus met m’n laatste kracht mijn backpak en mezelf naar die plek gesleept en ingecheckt. Ik zag een folder hangen met een kerstdiner, want ten slotte was het kerstavond. Meteen gevraagd of ik nog mee kon eten en het antwoord was gelukkig bevestigend. Ik had inmiddels wel behoefte aan een flinke maaltijd, want die koekjes en crackertjes kwamen inmiddels mijn neus uit.

Die avond genoot ik buiten, in een hemdje en korte broek, van mijn kerstmaaltijd. Een heerlijk bordje vol met vlees, koude pasta, groenten en natuurlijk de benodigde alcohol. Ik maakte kennis met een heleboel mensen, die allemaal met maar één doel daar waren: de watervallen bezoeken. Ik sprak af met Susanne, een meisje uit Zwitserland, om de volgende dag de Braziliaanse kant te gaan bekijken.

25/12 Eerste kerstdag, maar zo voelde het allerminst voor mij toen ik rond negen uur ’s ochtends in de brandende zon zat, omringd door andere zwetende stakkers. Inmiddels had Kylie, een Australische, zich ook bij ons gevoegd en gedrieën vertrokken richting Brazilië. Ons was verteld dat deze kant van de watervallen hoogstens een halve dag in beslag zou nemen en dit bleek waar te zijn, maar wauw... Prachtig gewoon en heel erg indrukwekkend. De foto’s zijn misschien wel leuk, maar halen het bij lange na niet bij de werkelijkheid.

26/12 Tijd voor de Argentijnse kant vandaag en ik was van tevoren lichtelijk sceptisch of dit niet tegen zou vallen na de dag ervoor, maar dit was absoluut niet zo. De Argentijnse kant is veel groter, met paadjes die leiden naar weidse uitzichten, eveneens schitterend. Na een flinke wandeling door het tropisch regenwoud, kwamen we op een gegeven moment uit bij een klein watervalletje waar je een lekkere verfrissende duik kon nemen. Alles mooi en wel, het is afzien daar wat de hitte betreft. Onderweg zagen we onder andere een aapje, een krokodil, wat schildpadden, tig hagedissen en salamanders, verschillende soorten tropische vogels en een hele clan rode neusberen met jonkies. Super, al die beesten! Sowieso twee topdagen gehad in het Nationale Park van Iguazú. Leuk gezelschap, prachtig weer en een ongelofelijk mooie, indrukwekkende omgeving.

27/12 Omdat ik toe was aan wat ontspanning na twee slopende dagen wandelen, besloot ik nog een extra dagje in Puerto Iguázu te blijven om wat te relaxen. Helaas niet in het hostel waar ik al zat, dat zat namelijk tot de nok toe vol, dus ik heb m’n handeltje maar weer gepakt en heb bij het volgende hostel, een eindje verderop aangeklopt. Ook vol, dus nog eentje verder en die had gelukkig nog wel plaats in de herberg. Zwembadje erbij, helemaal goed. Die dag nog even het ‘drielandenpunt’ bezocht. Nou ja, punt... De rivieren Paraná en Iguaçu vormen de natuurlijke grenzen tussen Argentinië, Brazilië en Paraguay. Er is echter op elke land een stenen obelisk geplaatst en vanaf dat punt kun je de twee obelisken in de andere landen zien. Verder de rest van de dag in het water liggen dobberen, te heet en te weinig zin om heel veel meer te doen.

28/12 Ik had besloten om die ochtend richting Paraguay te vertrekken, om zo niet precies dezelfde route terug af te hoeven leggen, op weg naar het zuiden van Argentinië. Eerst een bus gepakt naar Ciudad del Este (Paraguay) via Foz do Iguaçu (Brazilië). Bij de Braziliaanse grens stopte de buschauffeur netjes, iedereen stapte uit, stempeltje in het paspoort en weer verder knarren. Bij de Paraguayaanse grens echter, kon de bus schijnbaar zo doorrijden, maar ik had daar ook een stempel nodig. Dus eventjes de chauffeur aan z’n jasje getrokken en samen ben ik toen met een Iers koppel uitgestapt. Zij konden echter geen woord Spaans, dus heb ik hen bij de douane geholpen. Samen hebben we toen een taxi gepakt, door het ontzettend rumoerige centrum van Ciudad del Este, naar het busstation, waar ik mijn reis vervolgde naar Asunción, de hoofdstad.

Waar ik eventjes geen rekening mee had gehouden, was dat ze in Paraguay niet met Argentijnse pesos betalen, maar met guaranis. Waar je in Argentinië met een beurs vol vies, waardeloos briefgeld loopt, haal je in Paraguay even een miljoentje van de bank, want alles gaat hier per duizendtallen. Redelijk verwarrend, maar over het algemeen wel lekker goedkoop.

Vriendelijk werd ik onthaald in mijn nieuwe hostel en al snel maakte ik kennis met een nieuw koppel uit Ierland en een ontzettend grappige Schotse tante, die ik soms maar half kan verstaan door haar accent, wat vaak leidt tot hilarische conversaties en vergissingen.