Apocalyps, lamavlees en 39 graden koorts

29/12 Wakker worden in Asunción, Paraguay en wat is het warm! De hele ochtend op en neer gelopen tussen een hangmat in de schaduw en het zwembad. ’s Middags heb ik samen met m’n Schotse en Ierse hostelcollega’s een Burger King bezocht voor de nodige calorieën. Die hebben we er daarna weer afgewandeld en uitgezweet langs de rivier. Daar hadden heel wat Paraguayanen zich verzameld om te relaxen.

30/12 Te heet voor een Nederlandse, woord van de dag: zwembad.

31/12 Ook op Oudjaarsdag niet veel gedaan. Op deze dag vond ik het toch wel een beetje raar om zo ver van huis te zijn. Ik maakte bij het ontbijt kennis met een nieuwe Robert, wederom uit Duitsland. Met hem heb ik in de namiddag wat biertjes gekocht en in een park gezeten om ze te nuttigen. Hierbij waren we er niet helemaal zeker van of dit nu wel of niet legaal was. We hebben namelijk verschillende agenten aangesproken of het ok was dat we een biertje dronken op straat, maar de één zei dat het geen probleem was en de volgende vertelde ons het tegendeel. Uiteindelijk rustig en zonder verbalen of vervolgingen genoten van het zonnetje en de nodige pintjes.

’s Avonds was er voor de gelegenheid een gigantische hoeveelheid eten en drank voorzien, waarvan ik, samen met de andere gasten heb genoten. Toen het uiteindelijk 00:00 was, proostten we en knalde het vuurwerk her en der. Samen met m’n nieuwe Duitse vriend ben ik nog eventjes de stad in gelopen, maar hier was weinig te beleven. Het was muisstil en vrij uitgestorven. Een zware regenbui zorgde ervoor dat we letterlijk en figuurlijk weer afdropen naar het hostel, waar ik toen al gauw m’n bedje heb opgezocht. Geen knallende bedoeling dus.

01/01 De nogal lauwe nacht zorgde ervoor dat ik het nieuwe jaar eens niet begon met een kater! Op m’n gemak heb ik mijn tas weer ingepakt, klaar voor de reis naar de volgende bestemming: Resistencia, Argentinië.

Daar kwam ik rond een uur of negen ’s avonds aan. Er was echter wat gedoe op straat wat ervoor zorgde dat de bus mij niet op het station, maar op een steenworp afstand daarvan dropte. Ik heb me toen een weg gebaand door een schreeuwende, joelende massa mensen. Hier en daar was er een opstootje, wat mij nou niet bepaald een veilig gevoel gaf. Ik veronderstel dat dit te maken had met de stroomuitval en daarmee gepaard gaande problemen waarmee een aantal steden in Argentinië al een tijdje geplaagd wordt. Ik was van plan één nachtje te slapen in deze stad, maar heb ter plekke besloten om maar meteen door te gaan naar Salta, de stad die ik daarna wilde aandoen. Gelukkig vertrok er een uurtje later al een bus, die naar verwachting rond een uurtje of elf, twaalf de volgende dag zou arriveren. Dit keer was de bus een cama-variant. Dit betekende: luxe, gigantische stoelen en een prima diner en ontbijt aan boord.

02/01 De nacht in de bus verliep prima. Lekker geslapen en zo gauw het licht werd genoten van het landschap. Eenmaal aangekomen in Salta was ik, ondanks mijn dutjes in de bus, behoorlijk gebroken na bijna 24 uur reizen. Ik dropte m’n spullen en zocht een bankje op in Plaza 9 de Julio. Het viel me op hoe goed onderhouden de stad is. Het is sowieso een stad die zich onderscheidt van andere Argentijnse steden door met name de koloniale gebouwen, wat de stad een geheel eigen karakter geeft. Ik zat rustig te genieten van het zonnetje en de mensen om me heen, toen er een jongen op me afkwam. De eerste gedachte: ‘Weer zo’n macho...’ Inmiddels ben ik gewend aan de cultuur, maar dat heeft een tijdje geduurd. Het is erg vermoeiend, al het testosteron dat hier zo welig tiert. Mannen fluiten, roepen en klikken hier wat af, alsof je hun hond bent. Ik heb geleerd hier maar gewoon niet op te reageren en het allemaal als een compliment op te vatten. Zoals een Argentijnse man me eerder al vertelde, je moet je zorgen gaan maken als ze het niet meer doen...

Anyway, de kerel in kwestie vroeg heel vriendelijk hoe ik heette, waar ik vandaan kwam en of hij naast me mocht plaats nemen op het bankje. Tuurlijk, een leuk praatje sla ik nooit af. Het bleek gelukkig niet de zoveelste slijmjurk en ik kletste een tijdje met Lucas, een Argentijn uit Buenos Aires, op reis in zijn eigen land. Ik had nog geen plannen voor die middag, maar had vanuit de bus al gezien dat er een gondel was de heuvel op. We besloten samen te gaan, wel zo gezellig. Wat hij er niet bij vertelde, was dat hij behoorlijk last had van hoogtevrees, wat voor hem resulteerde in angstzweet en voor mij in de slappe lach. Bij elk geluidje slaakte hij een kreet of keek hij me verschrikt aan. Uiteindelijk bovenaan wist ie niet hoe snel ie uit de gondel moest springen. Hilarisch!

Boven hebben we van het uitzicht genoten en wat rondgelopen. Daarna natuurlijk nog de weg terug met de gondel, zelfde verhaal als de heenweg. Hij was erg blij om weer met beide voeten op vaste grond te staan. Voor die avond hadden we afgesproken om samen wat te gaan drinken. Toen ik me echter stond te douchen, barstte de hemel los. Eerst alleen regen, daarna ook een aantal behoorlijke klappen en flitsen, kortom: een ware Apocalyps! Omdat we zo stom waren geweest om geen gegevens uit te wisselen, kon ik hem niet meer bereiken om te zeggen dat ik van plan was thuis te blijven, omdat inmiddels ook de stroom was uitgevallen in het hostel. Het onweer was dichtbij en ik ben geen angsthaas, maar met zo’n weer, blijf ik toch liever binnen. Ik hoop maar dat hij niet op me heeft staan wachten...

03/01 Het weer van die avond hield aan, ’s nachts, maar ook de volgende dag. Aangezien m’n haar hier veel te verduren heeft door de zon, besloot ik een kapper op te zoeken die het een beetje bij zou kunnen werken. De vrouw achter de receptie in het hostel raadde een kappersschool aan, voor slechts vijf pesos, knippen ze je haar! Nou, helemaal prima. Ik op pad. De deur werd opengedaan door de Argentijnse versie van Paul de Leeuw en al snel kon ik plaatsnemen in een stoel. Ik heb er nog geen tien minuten gezeten. Het meisje dat mijn haren onderhanden nam, was redelijk onzeker en riep de Leeuw er een aantal keer bij, die dan eventjes keek, wat puntjes knipte en daarna riep: ‘LISTOOO!’ Ach ja, voor vijf pesos kun je ook niet al te veel verwachten natuurlijk.

’s Avonds ben ik samen met een aantal jongens de stad in gegaan. Mooi feestje gebouwd en zoals het hoort, bij dageraad het bed in.

04/01 Het weer was gelukkig weer wat beter vandaag en Eduardo, de zoon van de hosteleigenaren, vroeg of ik zin had om mee een wandeling te gaan maken in San Lorenzo, een dorpje vlakbij Salta. Met maar vier uurtjes slaap, beklom ik samen met hem een flinke heuvel om van het prachtige uitzicht te genieten. Onderweg lopen keuvelen over van alles en nog wat, erg gezellig!

’s Avonds werd er een asado gehouden in het hostel met gigantische hoeveelheden vlees. Die ga ik nog missen als ik in Nederland aan een verschrompeld, mislukt, zwart stukje vlees zit te knabbelen op een goedbedoelde barbecue.

05/01 Die dag verliet ik Salta en vertrok richting Tilcara, een klein dorpje iets noordelijker. Dit lag eigenlijk niet op de route en zat evenmin in de planning, maar door mooie verhalen van anderen besloot ik deze plek toch aan te doen. Niets daarvan was gelogen, want alleen al de weg er naartoe was geweldig.

Eenmaal aangekomen installeerde ik me op de slaapzaal en maakte aldaar meteen kennis met één Zweedse en twee Mexicaanse dames. Met hen heb ik ’s avonds een hapje gegeten. Ik bestelde een prima portie lama, een aanrader! Heerlijk zitten peuzelen en genoten van een muziekgezelschap dat ons terrasje aandeed. Eenmaal aangekomen in het hostel schoven we aan bij drie Argentijnen die wijn zaten te drinken. Even later werd er ook bier besteld en het werd weer een latertje...

06/01 Ietwat slaperig vertrok ik de dag erna met de twee Mexicaanse meisjes, de Zweedse was helaas alweer vertrokken richting haar volgende bestemming, naar la Garganta del Diablo, d.w.z. we werden door de taxichauffeur boven op een berg gedropt en moesten nog een heel eind hink-stap-springen naar het kleine watervalletje. Een ontzettend mooie, indrukwekkende route met hoge toppen, veel cactussen en allerlei verschillende kleuren steentjes. Ik heb m’n ogen uitgekeken en wel tig foto’s gemaakt. Het blijkt echter lastig om zo’n wijds uitzicht te vangen in één beeld, dus jullie moeten me maar geloven als ik zeg dat het fantastisch was.

’s Avonds vertrokken ook deze dames naar een andere plek en zocht ik het gezelschap op van de Argentijnse heren. Zij gingen later eten nog een aantal andere mannen en ik voelde me als enige meisje als een prinsesje. Ik maakte kennis met Sebastiaan, een Nederlandse jongen. Hij sprak perfect Spaans en dat kwam, ontdekte ik achteraf, doordat zijn vader uit Chili en zijn moeder uit Argentinië komt. Met hem sprak ik af om de volgende dag naar Purmamarca te gaan, een dorpje in de buurt van Tilcara.

07/01 Zo gezegd, zo gedaan: op naar Purmamarca! Sebastiaan had nog een medereizigster gevonden, de Argentijnse Lucia. Samen met haar pakte we de bus naar dit kleine, pittoreske dorpje. Nadat we onze spullen hadden gedropt in het hostel, gingen we op zoek naar iemand die ons naar de zoutvlaktes kon brengen. Vanuit Purmamarca is dit ongeveer anderhalf uur met de auto. We vonden al snel een taxi die ons voor een prikkie wilde brengen, helemaal naar boven over een weg met haarspeldbochten en diepe afgronden. Sebastiaan had knoflookpilletjes tegen de nadelige effecten van het hoogteverschil. Het hoogste punt dat we tijdens de reis bereikte lag namelijk op ruim vierduizend meter! Ik nam er ook eentje, voor de zekerheid. Ik heb me geen moment slecht gevoeld, maar aan m’n lichaam merkte ik toch wel dat we op grote hoogte zaten. Ademen is lastig en ik voelde me een beetje loom. Het uitzicht echter was wederom schitterend. Het voelt aan als een totaal andere wereld, wanneer je op de zoutvlaktes staat. Een uitgestrekt gebied, puur zout. Doordat alles om je wit is, verbrand je binnen een mum van tijd. Ditmaal het zeker voor het onzekere genomen en me maar liefst drie keer ingesmeerd. Één keer verbranden in Argentinië is meer dan genoeg...

Na ongeveer drie kwartier stapte we weer in de taxi, dit keer in sneltreinvaart naar beneden. Nogmaals genieten van het prachtige uitzicht onderweg. Ongelofelijke vergezichten, waarvan ik helaas geen fatsoenlijke foto’s heb kunnen maken, maar ook hier moeten jullie me maar weer op m’n woord geloven.

’s Avonds een hapje gegeten samen en vroeg in bed gekropen. Het was een vermoeiend, maar mooi dagje geweest.

08/01 Vanuit Purmamarca vertrokken we de volgende dag richting Jujuy. Sebastiaan en Lucia reisde samen verder naar Salta, maar omdat ik die stad al had aangedaan, besloot ik in Jujuy te blijven. Ik voelde me die dag een beetje flauwtjes. Daarbij regende het ontzettend veel en hard, dus heb die dag wat rondgehangen in het hostel en gekletst met de andere gasten. Hierbij maakte ik kennis met twee broers uit Córdoba. Met hen ben ik ’s avonds wezen eten. Een beetje jammer aan dit uitje was, dat de bediening erg slecht was, zodat we meer dan een uur wachtte op een pizza die nooit werd geserveerd. Een of ander vaag verhaal over een kapotte oven en uiteindelijk kregen we na anderhalf dan een schaaltje empanadas voorgeschoteld. Prima te eten op zich, maar de broers waren not amused. Ze excuseerde zich tig keer voor het feit dat deze avond een fiasco was geworden. Ik vond het wel meevallen, maar zij stonden erop het de dag erna goed te maken.

09/01 Net als het weer, voelde ik me vandaag weer top. Ik wandelde een heel stuk door de stad en ’s middags namen de broers me mee naar twee meren in de buurt. Er gingen nog twee vriendinnen van de jongste broer mee. Samen hebben we met z’n allen in het zonnetje gezeten en mate gedronken, lekker genieten.
’s Avonds werd ik min of meer gedwongen om met één van de broers, zijn naam was Goni, te gaan eten. Hij wist namelijk een plek waar we wél goed werden bediend en waar het eten wél de moeite waard was. Samen wandelde we naar een Arabisch tentje en aten daar samen allerlei typische gerechtjes van daar. Geen woord gelogen, het was heerlijk!

10/01 ’s Ochtends nam ik afscheid van de broers, erg jammer, want het waren twee ontzettend amicale kerels. Ik vertrok met de bus richting Salta, omdat ik daar met Lucia had afgesproken om samen naar Cafayate te gaan, de tweede wijnstad van Argentinië.
De rit er naartoe was niet geschikt voor mensen die snel wagenziek zijn of last hebben van hoogtevrees. Veel scherpe bochtjes, hobbels en diepe ravijnen. Daarbij bliksemde het ontzettend. Eigenlijk heel erg mooi om het zo tussen de bergen te zien flitsen!

Eenmaal in Cafayate een hostel opgezocht, ingecheckt en wat gegeten in een leuk tentje op steenworp afstand.

11/01 Lucia en ik hadden al bedacht dat we twee dingen wilde doen in Cafayate: een wijntour en een bezoek aan het Quebrada de las Conchas. Deze dag hadden we ingepland om wat wijn te proeven. We waren echter nog geen twee minuten onderweg of het kwam met bakken uit de hemel geregend. We bezochten één wijnbrouwerij, maar dropen daarna al snel af naar het hostel. Te koud en windering voor wijn. De rest van de dag een beetje geluierd en gesocialized met de mensen in het hostel. Ook boekten we een trip naar bovenstaand natuurpark, waar ik ontzettend veel zin in had.

12/01 Vroeg uit de veren, want om acht uur ’s ochtends zouden we worden opgepikt om te vertrekken. Even vergeten dat acht uur in Argentinië kwart voor negen betekent... Enfin, allemaal het busje in op weg naar Quebrada de las Conchas. Een prachtige route door ongerepte natuur. Op verschillende plekken mochten we het busje uit om naar de uitleg te luisteren van de gids en te genieten van de omgeving. Voor mij, als enige niet-Spaanssprekende, best lastig. Gelukkig had ik mijn privétolk bij de hand, die het een en ander kon verduidelijken wanneer ik in het duister tastte.

Weer terug in het hostel, nam ik afscheid van Lucia. Zij zou wachten op vrienden die niet veel later zouden arriveren in Cafayate. Ik ging die avond eerst richting Tucumán en zou daarna de bus pakken naar La Rioja, de volgende grote stad op de route. Om zes uur ’s avonds vertrok ik en, volgens plan arriveerde ik om elf uur ’s avonds in Tucumán. Tot dan toe liep alles op rolletjes, daarna had ik minder geluk...

13/01 Op internet had ik gekeken en er vertrokken een aantal bussen om één uur ’s nachts. Helemaal prima, mooi even tijd om wat te eten en dan een tukje doen in de bus en bij het krieken van de dag aankomen in La Rioja. Dat liep helaas allemaal iets anders. Er waren namelijk geen bustickets meer verkrijgbaar voor de bus van één uur, dus ik moest noodgedwongen kiezen voor een latere optie, de bus van half vijf... Dat werd een lange nacht op het station van Tucúman. Ik durfde niet echt een dutje te doen met al m’n bezittingen voor het grijpen. Met maar weinig omhanden was het zwaar om te vechten tegen de slaap. Uiteindelijk werd het langzamerhand half vijf en keek ik uit naar een comfortabele stoel om in weg te dutten. Het werd half vijf, vijf over half vijf, tien over half vijf, kwart voor vijf, vijf uur en nog later. Geen bus. Nu weet ik inmiddels dat ze het hier niet zo nauw nemen met de tijd, maar na zo’n lange nacht, keek ik toch net iets te veel uit naar m’n bus om rustig te gaan zitten wachten. Ik trok een mannetje op het station aan z’n jasje, maar die wist natuurlijk ook weer niet, waar de bus bleef. Heerlijk geregeld allemaal. Uiteindelijk bleek dat er een andere busmaatschappij was ingezet op het traject dat ik moest afleggen en dat niemand daardoor nog wist hoe het zat. Om kwart voor zes ’s ochtends plofte ik, ein-de-lijk neer op mijn stoel. Ik was kapot en viel direct in slaap.

Een uurtje voordat we La Rioja aandeden, werd ik wakker, redelijk brak. Niet heel raar natuurlijk, na zo’n nacht. Backpack op de rug en op naar het hostel, ten minste... Dat was de bedoeling.
Ik had over een leuk hostel gelezen in de Lonely Planet, maar mijn taxichauffeur kende heel het hostel niet, zei hij. Onderweg nog aan twee agenten gevraagd: ‘Nee juffrouwtje, dat hostel bestaat helemaal niet.’ Ok, nou, dan stap ik hier wel uit en zoek ik zelf wel iets. Zo gezegd, zo gedaan. Om twaalf uur ’s middags sjokte ik aldus met m’n bagage door een snikheet La Rioja. Bij verschillende hotels naar binnen gelopen, geen van allen kende het hostel dat ik op het oog had, heel erg vreemd... Uiteindelijk vroeg ik aan een receptioniste of ze dan de naam eens in wilde typen op Google, om er zo achter te komen of het hostel überhaupt wel bestond. Na enig tegenstribbelen had ik haar zover en verifieerde ik het adres en jawel, het bestond gewoon! Nieuwe taxi aangehouden en me voor de deur van hostel laten droppen. Ook hij kende het in eerste instantie niet, maar ik stond erop dat hij me naar dat adres bracht. Een rare bedoeling allemaal...

Eenmaal ingecheckt, viel ik meer dood dan levend neer op bed. Ik sliep een paar uurtjes en werd nog brakker wakker. Ik voelde me echt slecht en had het gloeiend heet. Op zich niet gek met de temperaturen hier.

’s Avonds werd het alleen nog maar erger. Spier- hoofd- en buikpijn. Het stel dat het hostel runt had inmiddels in de gaten dat ik me niet goed voelde en de vrouw kwam eens poolshoogte nemen. Ze riep haar dochter erbij die medicijnen studeert en die kwam aangesneld met de thermometer. Die gaf al snel de oorzaak van mijn klachten: 39 graden koorts. Paar pillen en een lading fruit erin en onder de wol. Figuurlijk dan, want had het al heet genoeg zonder dekens.

14/01 Na een redelijke nachtrust, voelde ik me nog steeds belabberd. Ik had inmiddels ook last gekregen van een andere vervelende klacht die ik al in een eerder verslag vermeldde. Die dag een beetje op een neer gestrompeld tussen m’n bed en de wc. Ik baalde erg van het feit dat ik niet vooruit kon. Aangezien ik nog maar drie weekjes in Argentinië heb én ik in die tijd nog helemaal naar het zuiden af moet reizen én daartussen ook nog het één en ander wil bekijken, wil ik m’n dagen goed besteden. De hele dag ziek op bed liggen, zat daarbij niet inbegrepen, maar ik was eigenlijk te slap om me daar echt druk over te maken.

’s Avonds kreeg ik van de dochter des huizes een maaltijd voorgeschoteld en ze stond erop dat ik die op zou eten. Om aan te sterken, zei ze. Ook haar ouders waren erg bezorgd over mijn gezondheid en dat deed me goed. Ik weet inmiddels uit ervaring dat dit waarschijnlijk in andere hostels niet het geval was geweest.

15/01 Bij het opstaan, voelde ik me al meteen een heel stuk beter. Het enige waar ik last van bleef houden, waren vervelende steken in m’n maag om de paar minuten. Omdat ik dat niet helemaal vertrouwde, heb ik gevraagd of er een echte dokter naar kon kijken. Natuurlijk, geen probleem. Binnen een kwartier stond er eentje op de stoep. Aantal vragen beantwoord, paar klopjes op de m’n buik, eventjes luisteren, nee meisje, niks bijzonders. Je maag is gewoon van streek. Goed blijven drinken en eten, dan komt alles goed en ben je morgen weer de oude!